Embedded Files
gewoon gewoon
Neen, speciaal ben je niet. De kans is ontieglijk groot dat jij gewoon middelmatig bent en daar is niets mis mee. Maar waarom willen we dan allemaal bijzonder zijn?
de mislukte foto’s van Ons Moemoe
In de tijd van Ons Moemoe werden ook de mislukte foto’s bijgehouden, gewoon omdat een filmrolletje geld kostte. Hierdoor werden er ook minder foto’s genomen en was de kans op een perfect gelukte foto veel kleiner.
Nu trekt men een 60-tal selfies, van #hottie tot #pruillip en gooit men er nadien nog een dozijn filters over. Het moét perfect. Ook bewust een #no-make-up of #bad-hair-day posten, is een vorm van daarin perfect willen zijn. ‘Kijk hoe chaotisch ik ben.’
Het geeft een vertekend beeld omdat de norm vervaagt. Er ontstaat een nieuw en onhaalbaar ideaal. We gaan mee in het verhaal en leggen de lat steeds hoger.
We zien alleen maar ogenschijnlijk perfecte mensen, perfecte reizen, perfecte cocktails en perfecte maaltijden.
En daar spiegelen we ons aan en dan voelen we ons een beetje zielig want zelf hebben we vandaag restjes gegeten en teveel betaald voor een tweedehands fiets en je hebt weer last van je stoelgang.
er is niets mis met middelmatigheid
Er zit een mooi verhaal in de mislukte foto’s van Ons Moemoe. Hoewel we er met onze knalrode ogen als zombies opstaan, werden de foto’s bijgehouden. We maakten ze perfect, we lachten ermee, we omarmden onze mislukte lach, onze niet ingetrokken buik of de vinger van de fotograaf.
Kijk, onze ganse samenleving is ingesteld op uitblinken en dat is op zich een mooi streven. Helaas kijken we zo hard op naar de Beyoncés van de wereld dat we beginnen te geloven dat we zelf minderwaardig zijn.
En hoewel de hoeveelheid Beyoncés op onze planeet amper iets voorstelt, lijkt het alsof die uitblinkers massaal vertegenwoordigd zijn.
instagramhavermout of flamingofetish
Het merendeel is middelmatig. Daarom heet dat woord dan ook middelmatig. Uitzonderingen of extremen ontstaan juist door te vergelijken met de overgrote meerderheid, de middelmatigen.
Omdat de meerderheid middelmatig is, word je er niet door geprikkeld want het is zo gewoontjes. Dus wordt het niet gedeeld, verteld of in hashtags gegoten.
Enkel de extremen halen de media en vertekenen zo ons wereldbeeld:
Ofwel zien we de pechvogels en de losers. Daarmee vergeleken voelen we ons een topper. (Lekker lachen met slechte audities of genieten van de zelfgezochte ellende in Temptation Island.)
Ofwel zien we de toppers en voelen we ons de pechvogel of de loser. (Die influencers reizen lekker de ganse wereld rond.)
Maar beide groepen komen amper voor, we denken alleen van wel omdat we er onszelf zo vaak mee confronteren. Meer zelfs, we doen er aan mee door de lat omhoog te duwen met onze instagramhavermout of ‘spontane’ flamingofetish.
Gewonigheid wordt hierdoor taboe. Zelfoptimalisering is dé shit en stilstaan is achteruitgaan.
we hunkeren naar bevestiging
Omdat we zoveel perfectie zien en van nature kuddebeesten zijn, kunnen we het van onszelf niet langer verdragen dat we middelmatig zijn. En dat is een kwalijke trend.
We worden te afhankelijk en hunkeren naar de bevestiging dat we goed genoeg zijn. We hebben de likes nodig, de shot ‘geluk’. We checken continu.
We roepen ‘Zie me graag!’ op de meest irritante manier.
Onze onzekerheid dient bedekt te worden en dus willen we geen nieuwtjes over anderen mislopen en posten zelf subtiel betekenisloze aandachtzoekers.
Maar een ‘dislike’ is het einde van de wereld niet. We houden elkaar voor de gek.
we zoeken de extremen op
Het maximum uit je leven moéten halen schept zo’n gigantisch hoge verwachtingen dat de terugslag heel veel pijn zal doen.
Naast het kijk-hoe-perfect-mijn-leven-is, zien we nog een ander fenomeen. Het arme-ik-syndroom, en dat werkt volgens hetzelfde mechanisme. Een om-ter-ergst-leven hebben is tenslotte evengoed een vlucht uit de middelmatigheid. Door te wentelen in je slachtofferschap hunker je naar de bevestiging dat jij het slechter treft dan het gemiddelde. Ben je toch speciaal.
het leven zelf is middelmatig
Het leven is geen koffiehuisje met palletten en gelukscitaten. Het leven is kak en vreugd tegelijk. Kanker en Shakespeare, Netflix en ingegroeide teennagels, restaurants en hongernood. Niet de beste combo maar zo liggen de kaarten.
Stel dat je kind middelmatig is?
Teveel info helpt niet. Vroeger kon je nog de beste van je straat, gezin of wijk zijn. Vandaag kan je onmiddellijk vergelijken met de groten der aarde. Gewoon omdat de info er is.
Een peuter die toevallig met zijn linkse been tegen een bal aanloopt is gelijk de nieuwe Arjen Robben. Gruwel, stel dat je kind middelmatig is?
Op Youtube regent het gitaarvirtuozen en behendige goochelaars dus waarom zou jij goed genoeg zijn om met je 3 basisakkoorden het kerkkoor te begeleiden?
doen alsof kost massa’s energie
Massa’s energie én er kruipt belachelijk veel tijd in. Tijd en energie die je aan andere dingen zou kunnen schenken. Zaken waar je frisser van wordt, waar je van opkikkert, die het voor jou veel meer waard zijn.
En nu Moemoe? Waar naartoe met dit inzicht?
Ga een tijdje op mediadieet, we schreven er al eerder over.
Stop een tijdje met delen en ontdek waarom je deelt. Is het de bevestiging? Kan je ook zonder?
Leer ondertussen genieten van je gewonigheid. Weet dat het een van onze grootste krachten is om gewoon een stapje terug te zetten. Een boek, een knabbel, een te lang getrokken thee. Allemaal goed.
Ademen dus en hou het voorlopig daarbij. Gewoon gewoon.
Report abuse