verslaafd aan drama

allemaal slachtoffer

Stel je voor dat elk individu hier op aarde al zijn zorgen en problemen moest binnenbrengen op één grote verzamelplaats, de shit van het leven. En stel je voor dat ze nadien alle shit terug onder de mensen verdelen. Maar dan eerlijk deze keer zodat iedereen gemiddeld evenveel drama te kauwen heeft.

• Zou je met meer of minder shit naar huis gaan, denk je?
• Hoe groot zijn je zorgen echt?
• Bestaat de kans dat we stiekem wat verlekkerd zijn op problemen?

om ter ergst

Alsof je in een veiling zit en wil opbieden met je eigen miserie. Alsof ellende iets nobels is om na te streven.  

• Dan moet je bij mij eens komen zien, ik …
• Wacht totdat je een kind hebt …
• Maar onze buurman is nog veel erger, die …
• Wacht totdat je twee kinderen hebt …
• En bij ons dan, daar …
• Dat valt nog mee, de mijne kan helemaal niet stilzitten, ik …
• Wacht totdat je kinderen groter zijn …

Willen we dat echt? Willen we echt bewijzen hoe taai ons leven is? Gaan we daar werkelijk onze voldoening uithalen?

Het lijkt gemakkelijker om ons te identificeren met onze problemen dan aan een oplossing te werken. Nochtans, je bent je problemen niet, je hebt ze.

• Je zou ook kunnen werken aan een vrijer leven in plaats van te sakkeren dat jij het zo druk hebt.
• Je zou kunnen tonen dat ook jouw leven ondanks je noodlot toch nog glans heeft in plaats van anderen te overtuigen dat jij de slechtste kaarten hebt.
• Je kan er dus voor kiezen om er het beste van te maken in een leven dat je daar niet voor beloont.

het gaat niet over rechtvaardigheid en ook niet over schuld

Het leven is niet rechtvaardig en je hoeft ook geen schuld te dragen. Er gebeuren rampzalige dingen in deze wereld waar we niets aan kunnen doen. Dingen die je simpelweg kunnen treffen, die je ondanks je inzet gewoon overkomen. Ook als je het niet verdient, het leven houdt daar echt geen rekening mee. En mijn moraal verzet zich daar ook tegen natuurlijk met argumenten als ‘dat zou niet mogen’. Toch weet ik best wel dat de dingen nu zijn zoals ze nu zijn.

het gaat ook niet over je goed voelen

Neen, het leven draait niet om geluk. Je goed voelen is zelfs een idioot doel om na te streven. Het gaat ook niet over het verdwijnen of ontkennen van de pijn. Tuurlijk heb je pijn, tuurlijk is er lijden in dat leven van je. Vanwaar komt dat idee trouwens dat je een pijnvrij leven kan lijden met een permanent goed gevoel?

het gaat om verantwoordelijkheid nemen

Stapjes zetten, hoe klein ook. Daar gaat het om. Dat ben je waard.

Het nemen van je verantwoordelijkheid. Ondanks je pijn, ondanks alle ellende die je overkomen is.

Dat je dat lijden wat leert te omarmen en toch iets doet. Ook al heb je alle reden om te zeuren, te berusten en boos te zijn. Want het is waar. Je argumenten zijn vlekkeloos, je hebt alle reden om je te slachtofferen.

Maar hoe helpt je dat?

Je bent altijd zelf aan zet als iets op je pad komt, ook al tref je geen schuld. Je kan niet kiezen wat je overkomt, wel hoe je ermee omgaat. Je genen, je ouders, je verslaving? Niet je schuld, wel je verantwoordelijkheid.

Je kan niet alleen maar je verantwoordelijkheid nemen als alles goed gaat. Jezelf echt ontwikkelen doe je door je verantwoordelijkheid te nemen voor je problemen, hoe taai ook.

je bent niet alleen

Kijk, we zijn allemaal slachtoffer. Iedereen kan zich wel ergens door beledigd voelen of bepaalde gekregen kaarten als onrechtvaardig beschouwen. En dat is het nu net. Jezelf slachtoffer voelen is geen privilege, iedereen doet het van tijd tot tijd. Ook de mensen wiens ellende op de shitschaal geen grammetje te betekenen heeft. Dus ja, je bent slachtoffer, je hebt gelijk.

aanvaard de bijwerkingen van je keuzes

Elke keuze die je maakt, zorgt voor bijwerkingen. Elk succes, elke positieve wending zorgt voor nieuwe problemen. Je zal nooit zonder zitten.

• Door met coaching bezig te zijn, word je door sommigen als gebakken-lucht-verkoper aanzien.
• Door veel af te vallen, kan je venijnige opmerkingen krijgen.
• Door aan je relatie te werken, kom je flink jezelf tegen.
• Door te sparen, kan je een gierige stempel opgekleefd krijgen.
• Door voor jezelf op te komen, kunnen relaties uit elkaar groeien.

Je kan zeuren over deze bijwerkingen maar in feite zijn ze ontstaan door jouw keuzes. Leer daarom steeds je verantwoordelijkheid volwaardig te nemen. Het zijn jouw bijwerkingen, jij dealt met de gevolgen van jouw keuzes.

maar jij bent een verwend bloggertje

Natuurlijk heb ik hier als Westerse wijsneus wel heel gemakkelijk spreken. Als morgen het noodlot toeslaat en ik verlies in één klap enkele dierbaren om iets later nog wat terminale gezondheidszorgen op mijn dak te krijgen, dan kruip ik hoogstwaarschijnlijk in een hoekje met massaal veel pijn en onmacht. En lang, heel lang. En dat mag ik ook, net zoals ik de drank mag hanteren of van een brug mag springen.

• Heb ik een alternatief of moet ik echt kiezen voor geweld, verslaving, wegkwijnen of verbitteren?
• Blijft het nuttig om boos te zijn op het universum?
• Moet ik dat rotleven wreken?
• Verandert dat de zaak?
• Wat zouden mijn overleden dierbaren dan willen dat ik doe?
• Wat zouden mijn huidige naasten willen? Mijn vrienden?

Of dat haalbaar is?

Geen idee maar opnieuw … wat is het alternatief?

leren dankbaar zijn, ondanks je pijn

En daar gaan we weer, dat irritante dankbaar zijn dat overal zo melig durft op te duiken. Het torenhoge cliché van elke godsdienst en net daarom moét er wel iets van waar zijn.

Leren dankbaar zijn, ondanks je pijn. Kijken naar wat je wel hebt, niet naar wat je mist. Omarmen wat je niet kan veranderen en veranderen wat je weigert te knuffelen.

Of voor wie echt gewoon advies van Ons Moemoe nodig heeft:

• Rommel je huis op.
• Start met je eigen huishouden vooraleer je naar de stoute wereld wijst.
• Doe je best om de wereld niet erger te maken, ondanks je problemen.