Brutaler leven? Fokja!

boos durven worden

Als het binnenin bruist maar je doet er niets mee. Als je onrecht ervaart en je blijft hulpeloos staan. Als je over je heen laat lopen en daar enkel inwendig over klaagt. Als je dingen wil ondernemen in je leven maar je durft niet. Als je dagdroomt over succes maar geen enkele stap zet. Als je achteraf in je verbeelding vakkundig iemand de mond snoert.

Dan kom je eigenlijk een dikke portie ‘brutaliteit’ tekort.

Lef, durf, moed, … het taaiere spul. De kracht om op te komen voor jezelf en een eerste stap te zetten in de richting van hoe jij het leven wil leven.

Er zit een ‘slechterik’ in elk van ons en we hebben hem nodig. Nodig om risico te nemen, om grenzen aan te geven en om de wereld beter te maken als de zachte aanpak faalt.

er bestaan geen ‘goede’ mensen

Stel dat we de mensheid opdelen volgens de schaal der brutaliteit. Grofweg kan je dan stellen dat we te kampen hebben met twee groepen. De dutskes, vaak beschouwd als de ‘goede mensen’ én daar tegenover ‘de rotzakken’, de slechte mensen.

Toch zit het een pak complexer in elkaar. Jij kent immers ook rotzakken met een goed hart. Meer zelfs, kans is groot dat je in het leven al flink vooruit bent geholpen door bepaalde zogenaamde rotzakken.

Want wie neemt jou in bescherming, denk je? Wie verzet zich tegen de manipulators, de bedriegers, de mensen die het slecht met je voorhebben? Wie doet er tegendraads niet mee met de zoveelste opgelegde regel van bovenaf? Wie durft telkens opnieuw de dingen in vraag stellen? Wie kaart luidop onrecht aan?

Kortom, wie pakt de andere rotzakken aan?

De dutskes?

En hoe goed ben je eigenlijk als ‘dutske’ als je alles zomaar laat passeren? Wordt de wereld daar echt beter van?

We hebben ze nodig, de rotzakken, ze hebben hun bijdrage in het geheel. Ze verdienen de verafschuwing van de dutskes niet.

Ze zijn een voorbeeld, ze inspireren, ze tonen wat mogelijk is in één mensenleven en ze staan ondanks hun angst op de voorlinie, daar waar de strijd het hevigst woedt. Respect.

omgaan met boosheid en frustratie: ontwikkel je rotzakkant

Hoog tijd dus om je rotzakkant te ontwikkelen zodat je meer het leven kan gaan kneden zoals jij het graag ziet. En dat vergt lef. Het vereist dingen waarvan jij altijd geloofd hebt dat ze sowieso slecht zijn.

Dingen als mondsnoeren, van je afbijten, bevelen negeren, frustraties aankaarten, jezelf op de voorgrond plaatsen, ongehoorzaamheid en ellebogenwerk. Er zijn steeds contexten denkbaar waarbij ze broodnodig zijn en zelfs het hogere doel dienen.

Conflicten zijn vaak essentieel om tot een betere oplossing te komen. Het gevaar van persoonlijke ontwikkeling is vaak dat mensen denken dat het een einde brengt aan ruzies, directe woorden en handgemeen.

En hoewel het absoluut een streven mag zijn om die tot een minimum te herleiden, zijn ze daarom niet ‘fout’.

Bovendien helpt empathie en zachtheid ons soms geen lor vooruit. Laten we hopen dat je toekomstige hartchirurg flink op zijn vingers wordt getikt als hij geen 6 seconden zonder zijn smartphone kan. Voor sommigen werkt een campagne rond ‘matig je snelheid’, voor anderen werkt enkel een fikse boete.

de nadelen van empathie, niet boos kunnen worden

Want die zijn er wel degelijk. Met louter medeleven voor je dader, misken je het onrecht wat je is aangedaan en duw je je eigen welzijn onder het niveau van de ander.

Pas dus op dat je jezelf niet tekort doet met een doorgeschoten inlevingsvermogen waarbij je eigenlijk gewoon jezelf weer wegcijfert. Je hoeft echt niet overal begrip voor te hebben of alles zomaar te tolereren.

Soms dienen regels overtreden te worden om de wereld een betere plaats te maken.

je bent niet lief, je bent bang

Je laat graag aan de buitenwereld een lieve en flexibele zelf zien. En vanuit dat imago kan je dan doen dat je bepaalde stappen niet zet omdat je anderen niet wil kwetsen.

Toch weet je best dat het persoonlijker is. Je mist durf. Je bent het meest bang met wat de gevolgen voor jou zullen zijn.

Zo lief en empatisch is dat dus niet.

Je eigen ‘ik’ voelt zich bedreigd en is bang voor het nieuwe. Hoe ellendig en oncomfortabel het huidige ook is, je kent het tenminste.

je bent al een rotzak, je hebt woede in je

En dat is geweldig nieuws. Alleen zit dat rotzakje door je opvoeding en de zo-moet-je-leven-maatschappij flink in de verdrukking bij jezelf.

Je dagdroomt vaak genoeg dingen die mensen je niet zouden aangeven en waar denk je dat die innerlijke frustratie en woede vandaan komt?

Je wordt dus geen slecht mens, je hebt dat slechte al in je. Zo’n uitspraak lijkt gevaarlijk maar er zijn omstandigheden denkbaar waarbij ook jij in staat bent om een moord te plegen, je partner te bedriegen of geld te stelen.

Je doet het vermoedelijk niet en daar mag je onze beschaving dankbaar voor zijn. Toch huizen die ‘kwade’ dingen in je en kunnen ze zomaar getriggerd of gecultiveerd worden. En dat laatste mogen we best een beetje meer doen.

Want we hebben ballen nodig als we het leven willen leven zoals we het voor ogen hebben. Het vergt lef om je eigen ding te doen en kwetsbaar op de barricade te gaan staan.

Je wil dat ‘slechte’ wat in ontwikkeling brengen zodat je meer onschendbaar wordt, om voor jezelf en anderen op te komen. Zodat je bescherming kan voorzien voor wie je nauw aan het hart ligt. Zodat je die lieve dutskes kan helpen, ze hebben je nodig.

je gaat dood, je bent al verloren

Om die reden mag je het leven dus een pak brutaler oppakken. Je overleeft het immers toch niet. Wetende dat die uitkomst onveranderlijk vaststaat, rest er nog de invulling van de weg er naar toe.

Als je weet dat je dit bestaan toch niet overleeft …

• Zou je dan niet stilaan een leven beginnen uit te bouwen zoals jij vindt dat het geleefd mag worden?
• Gun je jezelf dan niet een betere ‘wat dan ook’ en veel minder van ‘wat dan ook’?
• Mogen je naasten dan niet weten wat je écht voelt en denkt?
• Maakt het dan zoveel uit dat je je kans probeert te nemen en een sprong waagt?
• Heeft het dan zin om in de spijt te blijven zwemmen?
• Is het dan zo’n slechte zet om je liefde of grenzen kenbaar te maken?

Uiteindelijk draait het daar om, dat je zo ongeveer op het einde verzoening kan vinden met het feit dat je ‘genoeg’ geleefd hebt, wat dat dan ook voor jou mag betekenen.

Bedot jezelf niet steeds. Misbruik ‘het is wat het is’ niet. Wat ‘nu’ is hoeft niet zo te blijven.