pleidooi voor het lijden | 5 zalvende inzichten

ongelukkig zijn mag

Het is een teer onderwerp maar laten we het toch maar aansnijden. Wie al veel heeft meegemaakt, weet dat pijn en ellende onlosmakelijk met het leven verbonden zijn. Meer zelfs, het is ons verzet tegen dat idee dat voor nog meer lijden zorgt. Geluk en tevredenheid kunnen enkel bestaan door ruimte te laten voor miserie en onvrede. 

Ons Moemoe schenkt je graag 5 zalvende inzichten om hiermee om te gaan. Neem je tijd, er is niets mis met je, het mag er zijn.

welkom problemen, zorgen en pijn

We proberen te evolueren naar een maatschappij waar ongeluk niet meer mag en vergeten dat het beestje er eigenlijk bijhoort. Dat het niet uit te sluiten valt en dat het wegduwen ervan de pijn net langer en harder in stand houdt dan nodig.

Lijden mag, nergens staat dat je gevrijwaard gaat blijven van ellende en het leven is je niets verschuldigd. Het hele idee dat dingen niet zo zouden mogen zijn, is een versterking van het lijden, geen verzachting ervan. Daartegenover staat dat het omarmen van je ellende onmiddellijk verzacht.

De paradox van lijden is dat het heelt. Je ervaart en herstelt op die manier. Je voelt wat er te voelen valt. Wie het lijden leert verdragen ziet dat er ook kansen in verscholen zitten tot verandering.

het lijden omarmen is niet hetzelfde als dankbaarheid

Iedereen kent er wel eentje, zo’n doorgeschoten positivo die vindt dat je voor werkelijk alles dankbaar moet zijn. Vaak een coach.

Honger, een ongeneeslijke ziekte of een mishandeld kind. Dat is nu niet direct ‘het beste wat je kon overkomen’. Laat die gouden rand dus maar achterwege want wie hier de dankbaarheidsgoeroe gaat uithangen doet resoluut aan ontkenning.

Ellende en zorgen zijn een essentieel deel van ons bestaan, of je dat nu moreel verwerpelijk vindt of niet. 

Je hoeft je problemen dus niet ‘geweldig’ te vinden. Je hoeft ze niet positief te benaderen en je hoeft ze niet te relativeren. Ze mogen 100% ‘kak’ zijn. 

Je mag best wensen voor een tijdmachine of een glazen bol met garanties. Je mag met wroeging terugblikken naar foute keuzes of met angst vooruitblikken naar afgrijselijke toekomstbeelden. Maar je bent professor Barabas niet en er bestaat geen mirakelpoeder (sorry junkies). 

Je hebt wel de keuze om elke context nog slechter te maken of een fractie beter.  Zelfs de meeste afgrijselijke situaties kunnen verzacht of verergerd worden. Belangrijker dan positief denken is dus positief doén. Jezelf verzorgen ondanks je ellende, je problemen delen aan mensen die je vertrouwt, geduld uitoefenen en mild zijn. Knuffel de pijn en kies constructief de juiste richting. Dat mag in hele kleine stapjes. Zelfs standhouden is vooruitgang.

Wil je wel uit het dal?

Ergens is het best aangenaam in je persoonlijke tranendal. Je hoeft geen veranderingen in gang te zetten. Je geeft jezelf reden om te ondergaan.  Het weerhoudt je om de weg vooruit in te zetten. Je bent er nog niet klaar voor.

Sommige mensen blijven zodanig lang bij de pakken zitten dat ze er een nieuwe identiteit van maken. Want wie ben je als je niet meer drinkt of geen foute mannen meer kiest? Wat blijft er nog van je over zonder je problemen en negatieve patronen?

Je verantwoordelijkheid nemen is doen wat je kan in je huidige omstandigheden. Het staat los van enige schuldvraag of rechtvaardigheid en het kan dus een stevige volkoren boterham zijn om ermee van start te gaan.

gun jezelf een feestje aan de afgrond

Je kan pas de weg terugvinden als je verdwaald bent. Die twijfels over jezelf, het hoort er allemaal bij. Een geweten dat in overdrive gaat, het herkauwen van je verleden of spoken zien in je toekomst. Allemaal ‘normaal’, je bent hoegenaamd geen uitzondering. 

Er is dus niets mis mee om de kelk tot de bodem te ledigen alvorens je aanstalten maakt om komaf te maken met ongewenst gedrag. Op die manier laat je de ellende groeien zodat ze harder toeslaat. Het is die pijn die uiteindelijk zal uitgroeien tot een motivator om het anders te doen.

• Een partner die zijn biezen pakt omwille van jouw alcoholverslaving.
• De weegschaal die tilt slaat en je een overdosis ‘de maat is vol’ bezorgt.
• Een burn-out of depressie omdat je nooit jezelf op één zet.

Mensen zijn voelers. Groei zonder pijn bestaat niet. Je neemt altijd afscheid van een vorige ‘ik’.

je ellende is een gevolg, géén oorzaak

• Niet de burn-out, wel je gebrek aan zelfzorg.
• Niet je depressie, wel je permanente zelfafwijzing.
• Niet je overgewicht, wel je ongezonde voedselkeuzes.

We beschouwen onterecht de gevolgschade als de kern van het probleem terwijl we misschien jarenlang bepaalde dingen verwaarloosd hebben. 

Je onvrede, problemen en frustraties komen je iets vertellen. Meestal is dat een zo-kan-het-niet-verder-boodschap. Aan jou om te beslissen wat je hiermee doet.

Je ellende is dus een deel van het herstel. Een radicaal antwoord op levensstrategieën die niet meer werken. Een kreet voor verandering en vernieuwing. Een kans om de plant te verpotten.

Ook als er geen rechtstreekse aanleiding is of het lot je niet gunstig gezind blijkt.

dus … contentement door de gratie van ellende

Doe dus die strenge jas uit en gun jezelf wat mild ondergoed. Je hoeft geen missie te hebben of iets van je leven te maken. Gewoon bestaan is al een hele uitdaging. Je hoeft ook niet eerst gefixt te worden alvorens je verder kan. Je mag gewoon leven, ook ‘nu’ al, wonden en littekens inclusief.

Het menselijk leven op zich is een gigantisch mirakel, een ongezien stukje toeval waarbij ontelbaar veel factoren op het juiste moment samenvallen. En uitgerekend jij krijgt de kans dat in zijn geheel te ervaren. Tijdelijk. Met alle dips en climaxen erbij. 

Ga er dus niet vanuit dat het leven eerlijk, rechtvaardig of anders zou moeten zijn. Niemand krijgt die kans, zo’n wereld bestaat niet. Uiteindelijk doet het er zelfs niet toe. 

Laat je wondes er zijn, ook als dat levenslang is. Verzorg ze en laat verzorging toe. Doe wat je kan doen, in jouw gegeven omstandigheden met de dingen die je wel beheerst. Laat de rest los en leef. Het is niet anders, ooit is het voorbij.