3 simpele inzichten over accepteren

hoe je loslaten kunt loslaten

Wie 19 keer zegt dat hij iets heeft losgelaten, hangt er duidelijk nog aan vast. Het is niet omdat je een ik-laat-het-los-zin uitspreekt dat er ook effectief acceptatie is.

Elke dag uit volle borst en met betraande ogen Let It Go van Passenger meekelen? Sorry, géén loslaten!

Loslaten is niet hetzelfde als negeren of uit de weg gaan. Je tijd aan andere dingen spenderen, wil niet zeggen dat je dingen loslaat.

Leren loslaten is accepteren en dat is tenslotte iets gevoelsmatig.

moéten loslaten is geen acceptatie maar verzet

Je kan op reis gaan of je ex maanden negeren. Voor de buitenwereld lijk je over je problemen heen maar intern onweert het nog regelmatig. Loslaten is een proces. Elk proces heeft tijd nodig. Er is een reden waarom je nog gehecht bent aan een bepaalde situatie, gewoonte, persoon of wat dan ook.

Loslaten lijkt een soort eindhalte te zijn van je verwerkingsproces. Je wil dat gevoel zo graag ervaren dat je je gaat bezighouden met ‘loslaten’. Net dat bezighouden, vertraagt je proces en maakt dat je je harder vastklampt aan wat je wil loslaten.

Focus je op je verwerking, op je proces, op wat er leeft en speelt in je, halte per halte, zonder eindbestemming. Maak van loslaten geen doel, het mag onweren.

accepteren door jezelf niet onder druk te zetten

Hoe harder je van jezelf iets moét loslaten, hoe krampachtiger je het vastgrijpt. Dat komt omdat we ergens geloven dat we beter af zijn als we het hebben losgelaten en dat maakt dat we het gaan najagen. En nét dat najagen maakt ons ongelukkig want je maakt jezelf wijs dat het ‘nu’ niet goed is.

Het is pas goed als we hét losgelaten hebben. Terwijl loslaten en accepteren best vanzelf kunnen gaan, zonder najagen, zonder moéten, als iets dat erbij hoort, een onderdeeltje van je huidige leven, gewoon zo, lekker vanzelf, weg, soms, soms niet, niet erg, mag er zijn. Warboel. Gedoe. Mag best.

loslaten is geen verdwijntruc

Het is ‘ok’ zo. Littekens horen bij het leven. Als ik terug denk aan situaties waar me onrecht is aangedaan en ik laat me wat meegaan in die gedachten, kan ik terug woede en frustratie voelen opkomen. Datzelfde geldt ook voor verdriet of andere emoties.

Logisch ook, als je de situatie gaat herkauwen. We verwachten een soort ‘perfect-verwerkt-sticker’ op onze ziel maar zo werkt het niet.  

Omarm dus je littekens, de eelt die ontstaan is, het mag er allemaal zijn. Dat is wat werkelijk accepteren is. Dwing jezelf niet tot loslaten en merk hoeveel gemoedsrust je dat geeft. Je mag malen en rondjes lopen in je hoofd, je mag huilen en je ellendig voelen.

Eigenlijk mag je dat hele idee rond loslaten loslaten.